Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/127

—   127   —

skaw poszukać go i powiedzieć, że ten, na którego czeka, przybył.
 Zdziwiony spowiednik spojrzał na chorego. Spowiedź tego rodzaju wydała mu się szczególną.
 — Wykonaj mój rozkaz — rzekł rozkazującym tonem franciszkanin.
 Jezuita, nie czując siły do oporu, powstał i wyszedł. Po wyjściu jezuity, franciszkanin wziął się znowu do papierów, które schował pod poduszkę krzesła.
 — Baron Wostpur... o tak... dobry!.. — rzekł — dumny głupiec, ciasna głowa.
 Zwinął papier i schował pod poduszkę. Pośpieszny chód dał się słyszeć na końcu korytarza!. Wszedł spowiednik, a za nim baron Wostpur, postępując ze wzniesioną głową, jakby chciał przebić sufit piórem od czapki.
 Na widok franciszkanina o ponurem wejrzeniu i na widok skromnego pokoju, zapytał:
 — Kto mnie wzywa?...
 — Ja — odparł franciszkanin.
 I, odwracając się do spowiednika, rozkazał:
 — Dobry ojcze, zostaw nas samych na chwilę; kiedy ten pan wyjdzie, powrócisz.
 Jezuita wyszedł i zapewne skorzystał z tego chwilowego wydalenia się z pokoju umierającego, aby zażądać od gospodarza niejakich objaśnień co do dziwnego pokutnika, który traktował księdza, jak lokaja.
 Baron zbliżył się do łóżka i chciał mówić, lecz ręka franciszkanina nakazała mu milczenie.
 — Czas jest drogi, pan przyjechałeś tutaj na konkurs, nieprawdaż?
 — Tak, mój ojcze.
 — Spodziewasz się, że będziesz obrany generałem?
 — Spodziewam się.
 — Wiesz, pod jakiemi warunkami można dojść do tego wysokiego stanowiska, tyle znaczącego w świecie?
 — Kto jesteś, mój ojcze, że takie zadajesz mi pytania?