Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/129

—   129   —

 — Dobrze — odrzekł franciszkanki — jesteśmy więc dobrzy znajomi, mów pan.
 — Mam oddział wojska, z pięciudziesięciu tysięcy złożony; wszyscy oficerowie są pozyskani. Stoją obozem nad Dunajem. Mogę w ciągu czterech dni strącić cesarza Austrji, nieprzychylnego naszemu zakonowi, a zastąpić go tym, którego zakon wskaże.
 Franciszkanin słuchał, nie dając znaku życia.
 — Czy to tylko?... — zapytał.
 — W moim planie jest rewolucja europejska — rzekł baron.
 — Dobrze, panie Wostpur, otrzymasz odpowiedź; powracaj do siebie i za kwadrans jedź do Fontainebleau.
 Baron wyszedł.
 — To nie tajemnica — pomruknął franciszkanin — ale spisek.
 — Zresztą — dodał po chwili rozwagi — przyszłość Europy dzisiaj nie na domu austrjackim polega.
 I czerwonym ołówkiem, który trzymał w ręce, wykreślił z listy nazwisko barona Wostpur.
 — Teraz z kardynałem — rzekł do siebie — z Hiszpanji zapewne będzie coś ważniejszego.
 Wznosząc oczy, spostrzegł spowiednika, czekającego na jego rozkazy z uległością żaka.
 — A!... — rzekł, zauważywszy tę uległość — mówiłeś z gospodarzem.
 — Tak, panie i z doktorem.
 — Czy jest tutaj?
 — Czeka z przyrzeczonem lekarstwem.
 — Dobrze, jeżeli będzie potrzeba, zawołam; teraz czy pojmujesz całą ważność mojej spowiedzi?
 — Tak, wielebny ojcze.
 — Idź mi zatem zawołać kardynała hiszpańskiego, Herredia. Śpiesz się i tym razem, a ponieważ wiesz, o co chodzi, pozostaniesz przy mnie, bo słabo mi.
 — Czy mam zawołać doktora?
 — Jeszcze nie, jeszcze nie, zawołaj kardynała hiszpańskiego. Idź.