Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/131

—   131   —

 — Wynika stąd — mówił dalej kardynał — że pokój i zgoda między dwoma państwami zależą od zachowania tego warunku umowy.
 Franciszkanin ten sam znak uczynił.
 — Nietylko Francja i Hiszpanja, ale nawet cała Europa wzruszoną zostałaby przez wiarołomstwo z jednej strony.
 Ten sam znak był dowodem uwagi chorego.
 — Wypływa stąd — ciągnął dalej kardynał — że ten, kto może przewidzieć wypadki i nadać im pewność, co zawsze wątpliwem jest w umyśle ludzkim, uchroni świat od wielkiej katastrofy, a nawet obróci na korzyść zakonu wypadek, przewidziany przez tego, który go przygotował.
 — Pronto, pronto!... — pomruknął franciszkanin, który zbladł i pochylił się na księdza.
 Kardynał zbliżył ucho do umierającego.
 — Wielebny ojcze — rzekł — wiem o tem, że król francuski, korzystając z pierwszej lepszej sposobności, naprzykład ze śmierci króla hiszpańskiego, albo brata infantki, z bronią w ręku zechce odzyskać prawa dziedzictwa; mam plan postępowania Ludwika XIV-go w tym wypadku.
 — Plan — rzekł franciszkanin.
 — Oto jest — odpowiedział kardynał.
 — Czyją ręką pisany?
 — Moją.
 — Czy nie masz nic więcej do powiedzenia?
 — Sądzę, że wiele powiedziałem, wielebny ojcze — rzekł kardynał.
 — Prawda, wielką wyświadczyłeś zakonowi usługę, ale jakim sposobem dowiedziałeś się szczegółów, za pomocą których wypracowałeś plan?
 — Opłacam lokai króla francuskiego i otrzymuję od nich papiery, przeznaczone na spalenie.
 — To dowcipnie — odrzekł franciszkanin, usiłując się uśmiechnąć. — Kardynale, za kwadrans wyjedziesz z tego zajazdu; odpowiedź będzie gotowa, idź.
 Kardynał oddalił się.