Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/135

—   135   —

 Franciszkanin patrzał na Aramisa ze wzrastającem podziwieniem.
 — Jest to — mówił dalej — alfabet cyfrowy, którego używałeś w roku 1655-tym i który tylko Juan, twój sekretarz, mógłby odczytać, gdyby wstał z grobu.
 — Znasz zatem ten alfabet.
 — Właśnie użyłem go w tem piśmie.
 Aramis, kłaniając się z wyrazem pełnym uszanowania, postąpił ku drzwiom, jakby zamierzył wyjść.
 Ale poruszenie franciszkanina, któremu głos towarzyszył, zatrzymało go.
 — Jezus!... — zawołał — ecce homo!
 Później, powtórnie odczytując papier:
 — Do mnie!... — rzekł — do mnie, prędzej!
 Aramis zbliżył się do franciszkanina z twarzą spokojną i skromną. Franciszkanin, wyciągnąwszy rękę do świecy, spalił podany mu papier. Potem, wziąwszy Aramisa za rękę i przyciągając do siebie, zapytał:
 — Od kogo wiesz tę tajemnicę?
 — Od pani de Chevreuse, przyjaciółki i powiernicy królowej.
 — A pani de Chevreuse...
 — Umarła.
 — A czy kto inny jeszcze znał tę tajemnicę?
 — Jeden tylko mężczyzna i kobieta z ludu.
 — Któż oni byli?
 — Ci, którzy go wychowali.
 — A co się z nimi stało?
 — Także umarli. Tajemnica ta trawi, jak ogień.
 — A ty ją przeżyłeś?
 — Bo nikt nie wie, że ją posiadam.
 — A od jakiego czasu znasz ją?
 — Od piętnastu lat.
 — I zachowałeś ją?
 — Chciałem żyć.
 — I oddasz ją zakonowi bez dumy, bez chęci nagrody?