Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/138

—   138   —

 Schylając się, dostrzegł Aramis, że papier powierzony przez niego franciszkaninowi nie ze szczętem był spalony.
 Podniósł go i spalił na proszek.
 Później przywołał spowiednika i doktora.
 — Twój pokutnik — rzekł do spowiednika — już oddał ducha Bogu; potrzebuje tylko modlitwy i przyzwoitego pogrzebu. Idź zatem uczynić przygotowania do skromnego pogrzebu, jaki przystoi mnichowi. Jezuita wyszedł.
 Następnie, odwracając się do doktora i widząc postać jego bladą i cierpiącą, rzekł cicho:
 — Panie Grisart, wypróżnij tę szklankę i oczyść ją, zawiele jest tego, co wielka rada ci poleciła.
 Grisart zmieszany o mało co nie upadł.
 Aramis wzruszył ramionami, na znak politowania, wziął szklankę i napój z niej wylał na ogień.
 Następnie wyszedł, zabierając ze sobą papiery po umarłym.