Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/147

—   147   —

więc, panie de Manicamp, ty, który jesteś wielkim politykiem, i pogódź hrabiego z Jego Królewską Wysokością.
 — A! co ci opowiadał pan de Saint-Agnan?...
 — Nic; przeciwnie, ciągle mnie pytał.
 — Ze mną był mniej ostrożny.
 — I czego się pan dowiedziałeś?...
 — Że król jest szalenie zakochany w pannie de La Valliere.
 — Wiedzieliśmy już o tem — ironicznie odpowiedział Malicorne — przecie ustawicznie o tem trąbią, aby wszyscy wiedzieli. Ale tymczasem proszę pana i radzę, pomów z hrabią de Guiche i staraj się, aby uczynił pierwszy krok pojednawczy względem księcia. Cóż, u djabła, przecież winien Jego Królewskiej Wysokości.
 Guiche zbliżał się właśnie; Malicorne usunął się na bok, a Manicamp podskoczył do hrabiego. Hrabia był ponury i zamyślony.
 — Powiedz mi jakiego szukasz rymu, mój hrabio — rzekł Manicamp — mam doskonały, jeżeli twój ma końcówkę na.
 Guiche kiwnął głową i, poznając przyjaciela, podał mu rękę.
 — Mój kochany, czegoś ważniejszego szukam, niż rymu.
 — Czegóż zatem szukasz?...
 — A czy przyjdziesz mi z pomocą, ty leniwcze, a raczej ty, co jesteś obdarzony tak dowcipnym umysłem?
 — Wysilę mój dowcip, kochany hrabio.
 — Dobrze, słuchaj więc: chcę zbliżyć się do domu, w którym mam interes.
 — Trzeba więc chodzić około tego domu.
 — Ale w tym domu mieszka zazdrosny mąż.
 — Czy zazdrośniejszy od psa Cerbera?...
 — Może nie więcej, ale przynajmniej równie, jak Cerber Jest srogi.
 — Czy ma trzy paszcze, jak ten złośliwy stróż piekieł?... — O!... nie wzruszaj tak ramionami, panie hrabio; czynię to pytanie nie bez powodu. Wszakże poeci utrzymują, że dla ujęcia Cerbera, potrzeba przynieść mu placek; więc ja, który prozaicznie patrzę na rzeczy, tak myślę: jeden placek na trzy