Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/148

—   148   —

paszcze, za mało. Jeżeli, hrabio, twój zazdrośnik ma trzy paszcze, miej dla niego trzy placki.
 — Manicamp, podobnej rady i Beautru mi udzieli.
 — Aby usłyszeć wyraźniejsza radę, panie hrabio, trzeba jaśniej wszystko powiedzieć.
 — A! gdyby tu był Raul — rzekł Guiche — onby mnie zrozumiał i pojął.
 — Wierzę, osobliwie gdybyś mu powiedział: pragnąłbym widzieć zbliska księżnę, ale lękam się księcia, który jest zazdrosny.
 — Trzeba wejść do domu pod jakimkolwiek pretekstem.
 — A! Manicamp, wynajdź mi jaki pretekst, byle tylko dobry.
 — Nie jeden, ale sto, a nawet tysiąc!... Gdyby tu był Malicorne, gotówby ci wynaleźć pięćdziesiąt tysięcy pretekstów.
 — Cóż to za Malicorne?... — zapytał de Guiche, mrużąc oczy, jak człowiek, szuka w pamięci — zdaje mi się, że znam to nazwisko.
 — Znasz!... bardzo wierzę temu, wszak winieneś jego ojcu trzydzieści tysięcy talarów.
 — A tak, tak, poczciwy chłopiec z Orleanu.
 — Któremu miejsce przyrzekłeś u księcia.
 — Dobrze, ponieważ więc twój przyjaciel Malicorne jest tak dowcipny, niech mi znajdzie środek, ażeby mnie książę polubił i żebym się mógł z nim pogodzić.
 — Dobrze, pomówię z nim.
 — Ale któż to nadchodzi?
 — Wicehrabia de Bragelonne.
 — Raul?.. tak, to on!
 I śpiesznie pobiegł naprzeciw zbliżającemu się.
 — A! mój drogi przyjacielu — rzekł de Guiche.
 — Szukam cię, aby pożegnać się z tobą, mój hrabio — odrzekł Raul, ściskając rękę hrabiego — witam, panie Manicamp.
 — Jakto? wyjeżdżasz, wicehrabio?
 — Tak, wyjeżdżam... z poselstwem królewskiem.