Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/149

—   149   —

 — Dokąd?
 — Do Londynu. Właśnie idę do księżny, która ma powierzyć mi listy do Jego Królewskiej Mości Karola II-go.
 — Znajdziesz ją samą, bo książę wyszedł.
 — Dokąd?
 — Do kąpieli.
 — Zatem mój przyjacielu, ty, który jesteś dworzaninem księcia, bądź łaskaw przeprosić go i usprawiedliwić mnie. Byłbym poczekał na jego rozkazy, gdyby pan Fouquet i Jego Królewska Mość nie byli oświadczyli, że poselstwo jest nader ważne i nie cierpi zwłoki.
 Manicamp trącił łokciem hrabiego de Guiche.
 — Otóż jest pretekst — rzekł.
 — Jaki?
 — Usprawiedliwienie pana de Bragelonne.
 — E! to słaby — odpowiedział de Guiche.
 — E! nie, wyborny, jeżeli książę nie jest przeciw nam zagniewany a niestosowny, jak każdy inny, jeżeli książę się złości.
 — Masz słuszność, panie Manicamp; niech będzie jakikolwiek pretekst. Życzę ci zatem szczęśliwej podróży, Raulu.
 I dwaj przyjaciele uścisnęli się.
 W pięć minut potem Raul wszedł do księżny. Księżna siedziała jeszcze przy stole, na którym list pisała. Przed nią paliła się świeca woskowa różana, przy której pieczętowała pismo. W roztargnieniu zapomniała ją zgasić.
 Ponieważ spodziewano się Bragelonna, doniesiono natychmiast księżnie o jego przybyciu.
 Księżna powitała Raula pytaniem.
 — Czy znasz mojego brata, panie wicehrabio?
 — Nie, Wasza książęca mość. Pierwszy raz będę miał szczęście widzieć Jego Królewska Mość.
 — O! nie potrzebujesz pan być polecany mojemu bratu. Osobiste zalety i fakt, że jesteś synem hrabiego de La Fere wystarcza. Prócz tego — powołaj się pan na mnie.
 — Jak Wasza wysokość jesteś łaskawą!