Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/150

—   150   —

 — Nie, panie de Bragelonne, przypominam sobie, żeśmy razem odbywali drogę i zauważyłam wielka twoją roztropność, i dzielność. Dlatego też interesuje się panem. Czy pan jedziesz do Anglji, aby się w niej osiąść? przebacz mojemu pytaniu, które dyktuje nie ciekawość, ale chęć przyjścia ci z pomocą.
 — Nie, Wasza książęca mość. Do Anglji udaję się z poselstwem króla, który raczył zaufać mi.
 — I spodziewasz się pan powrócić do Francji?
 — Zaraz po dopełnieniu poselstwa, jeżeli Jego Królewskiej Mości Karolowi II-mu nie będzie się podobało innych wydać rozkazów.
 — O, panie wicehrabio, widzę, że radbyś wrócić do nas! Czyżbyś zostawiał serce po tej stronie cieśniny?
 — Wasza książęca mość ma dar czytania w głębi serca.
 — No, nie mam potrzeby pytać, czy tak waleczny rycerz doznaje wzajemności?
 — Wasza książęca mość, byłem wychowany z tą, którą kocham, i sądzę, że podziela ona moje uczucia.
 — To jedź prędko, panie de Bragelonne, i powracaj jeszcze prędzej, a za powrotem powitamy szczęśliwych, bo zapewne żadnej niema przeszkody.
 — Jest, a nawet i wielka.
 — A to jaka?
 — Wola królewska.
 — Wola królewska... Król sprzeciwia się temu małżeństwu?
 — Przynajmniej odkłada je na później; prosiłem króla o zezwolenie, za pośrednictwem hrabiego de La Fere, a chociaż nie odmówił zupełnie, kazał jeszcze czekać.
 — Czy osoba, którą pan kochasz, nie jest godną ciebie?
 — Godną jest nawet Królewskiej Mości.
 — Chciałam powiedzieć.... Może jej ród jest niższym od twojego?
 — Pochodzi z dobrej rodziny.
 — Młoda i piękna?
 — Siedemnaście lat, a dla mnie czarująca.