Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/151

—   151   —

 — Na prowincji jest czy w Paryżu?
 — Nawet w Fontainebleau.
 — Przy dworze?
 — Tak, Wasza wysokość.
 — A czy ją znam?
 — Ma szczęście należeć do dworu Waszej książęcej mości.
 — Jej nazwisko?... — zapytała księżna z przymusem — jeżeli — dodała, śpiesznie się miarkując — nazwisko nie jest tajemnicą.
 — Nie, Wasza książęca mość, miłość moja jest tak czystą, że z niej przed nikim nie robię tajemnicy, a cóż dopiero przed Waszą książęcą mością, która dla mnie jesteś tak łaskawą!... Jest to panna Ludwika de La Valliere.
 Księżna nie mogła się wstrzymać od wykrzyku, w którym było coś więcej, niż zdziwienie.
 — A!... — rzekła — La Valliere... to ona wczoraj... i ucięła — to ona była cierpiącą, jak sądzę — dodała po chwili.
 — Tak, Wasza książęca mość; dziś dopiero dowiedziałem się o tym wypadku.
 — Czyś ją pan widział przed przyjściem do mnie?
 — Pożegnałem ją.
 — I mówisz pan, że król odroczył małżeństwo pańskie?
 — Tak, pani, na później.
 — I czy podał jaką przyczynę tej zwłoki?
 — Żadnej.
 — A jak dawno hrabia de La Fere o to prosił?
 — Przed miesiącem.
 — To szczególne — wyrzekła księżna.
 I jakby chmura przeszła jej przed oczyma.
 — Przed miesiącem!... — powtórzyła.
 — Tak.
 — Masz słuszność, panie wicehrabio — dodała księżna z uśmiechem, w którym Bragelonne dostrzegł jakiś przymus — brat mój nie powinien długo cię zatrzymywać, wyjeżdżaj zatem a ja w pierwszym liście, pisanym do mojego brata, upomnę się o ciebie od króla.