Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/155

—   155   —

 — A! mój Boże, jakiż ty, hrabio, zły masz charakter! widzę, że nie zapominasz urazy.
 — Ciekawym, czy Wasza książęcą mość zdołałby również zapomnieć?
 — Zapewne i dlatego widać wczoraj niegodziwie tańcowałeś, chciałeś, jak sądzę, zemścić się na księżnie, robiąc fałszywe figury. A!... hrabio, to niegodne i muszę o tem powiedzieć księżnie.
 — Możesz powiedzieć, Mości książę, co ci się tylko podoba; Jej wysokość nie może mnie nienawidzieć więcej, niż nienawidzi.
 — Ho!... ho!... ho!... kiedy przesadzasz!.. cóż wielkiego, żeś przepędził kilkanaście dni na wsi.
 — Prawda, kilkanaście dni nic wielkiego, ale kilkanaście dni wśród nudów, to wieki.
 — Zatem nigdy tego mojej żonie nie przebaczysz?
 — Nigdy.
 — No, no, mój hrabio, daj się przeprosić, już ja cie z księżną pogodzę, przekonasz się, bywając u niej, że niema w niej złośliwości, a nie brak jej dowcipu.
 — Mości książę...
 — Zobaczysz, że umie przyjmować, jak księżna, a śmiać się, jak mieszczanka; zobaczysz, że kiedy zechce, godziny stają się minutami. Hrabio, mój przyjacielu, musisz koniecznie zmienić wyobrażenie o mojej żonie.
 — Kiedy chce — szepnął Manicamp do ucha hrabiemu — uczyńmy zadość jego woli.
 — Mości książę — rzekł hrabia — będę ci posłusznym.
 — Dzisiaj — mówił dalej książę — jest wieczór u księżny, zjesz u mnie obiad, a potem pójdziemy do niej.
 — O!... co do tego — uczynił uwagę de Guiche — wybaczysz, mości książę, że się sprzeciwię.
 — Jeszcze!... ależ to nieposłuszeństwo.
 — Błagałem o przebaczenie, ale...
 — Hrabio — przerwał książę — pójdziesz się przebrać po obiedzie i powrócisz do mnie, będę na ciebie czekał