Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/156

—   156   —

 — Kiedy Wasza książęca mość tak każe...
 — Koniecznie.
 — O, nie ustąpi — mówił sobie de Manicamp — podobne upory najbardziej głów mężowskich się trzymają. A!... czemuż pan Moliere nie słyszał go, byłby wszystko opisał wierszem.
 Książę i jego dwór, tak rozmawiając, weszli do pokojów zamkowych.
 — Ale — rzekł Guiche, stając na progu drzwi — miałem zlecenie do Waszej książęcej mości.
 — Mów.
 — Pan de Bragelonne wyjechał do Londynu z rozkazu królewskiego i polecił mi, wyjeżdżając oświadczyć jego uszanowanie Waszej książęcej mości.
 — Życzę szczęśliwej podróży wicehrabiemu, lubię go bardzo. Dalej, Guiche, idź się ubrać i powracaj. Jeśli zaś nie powrócisz...
 — To cóż się stanie, mości książę?...
 — Każę cię zamknąć w Bastylji.
 — Jak widzę — rzekł Guiche, śmiejąc się — Jego książęca mość jest w sprzeczności z księżną panią. Księżna pani skazuje mnie na wygnanie za to, że mnie nie lubi, książę pan każe mnie więzić za to, że mnie bardzo kocha. Dziękuję księciu, dziękuję i księżnie!...
 — Dobrze, dobrze — odrzekł książę — miłym jesteś przyjacielem i wiesz, że się nie mogę obejść bez ciebie, powracajże prędzej.
 — Dobrze, ale i ja muszę także postawić pewne zastrzeżenie.
 — Ba!...
 — Powrócę do Waszej książęcej mości pod jednym tylko warunkiem.
 — Pod jakim?
 — Chciałbym jednemu z moich przyjaciół zrobić przysługę.
 — Jak się nazywa?
 — Malicorne.
 — Paskudne nazwisko.