Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/157

—   157   —

 — Ale ten, co je nosi, mości książę, to dobry człowiek.
 — Być może, więc?
 — Przyrzekłem mu wyjednać miejsce w domu Waszej książęcej mości.
 — Jakie miejsce?
 — Jakiekolwiek, naprzykład inspekora.
 — Na Boga!... wybornie, dzisiaj właśnie odprawiłem inspektora mieszkań.
 — Doskonałe miejsce, mości książę!... jakież to obowiązki?
 — Prawie żadne, powinien tylko patrzeć i donosić.
 — Więc to policja wewnętrzna?
 — Zapewne.
 — O! to wyborne miejsce dla Malicorna!... — odważył się wtrącić Manicamp.
 — To pan znasz człowieka, o którym mowa, parnie Manicamp?... — zapytał książę.
 — Wyśmienicie, to mój przyjaciel.
 — Jakież twoje zdanie o nim?
 — Że Wasza książęca mość nie znajdzie zdolniejszego inspektora mieszkań.
 — Jaki dochód daje ten urząd?... — zapytał hrabia księcia.
 — Nie wiem; mówiono mi tylko, że niezły, jeżeli go zajmuje kto sprytny.
 — Zatem Wasza książęca mość będzie z niego zadowolony, albowiem Malicorne ma dowcip djabelski.
 — Dobrze, w takim razie ten pan inspektor będzie nieoszacowany — odparł książę, uśmiechając się — prawdziwy podarunek czynisz mi, hrabio.
 — Zatem, mój kochany de Guiche, donieś mu o jego mianowaniu. Albo zaczekaj...
 — Co Wasza książęca mość rozkaże?...
 — Chcę go wprzódy widzieć. Jeżeli tak brzydki, jak jego nazwisko, cofam moje słowo.
 — Wasza książęca mość widział go w Pałacu Królewskim, nawet ja go przedstawiałem.