Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/18

—   18   —

 — Pozwolisz, pani, abym zaczął?
 — Proszę, ja, wszystko już powiedziałam.
 — A zatem na mnie kolej. Wiedz o tem, iż, wróciwszy, zastałem matkę, która zaciągnęła mnie do siebie.
 — O! królowe matkę!... — z niepokojem zawołała księżna — to nie żarty.
 — Ja myślę. Oto, co mi powiedziała... Lecz najpierw, pozwól na wstęp do rzeczy...
 — Mów, Najjaśniejszy Panie.
 — Czy książę kiedykolwiek mówił z panią o mnie?
 — Często.
 — Czy mówił kiedy o swojej zazdrości?
 — O! jeszcze częściej.
 — Z powodu mnie?
 — Wcale nie, lecz z powodu...
 — Tak, rozumiem, Buckinghama i pana de Guiche.
 — Tak właśnie.
 — Otóż teraz znowu książę ośmiela się być zazdrosnym o mnie.
 — Patrzcie!... — uśmiechając się złośliwie, odparła księżna.
 — Ostatecznie, o ile mi się wydaje, nie daliśmy nigdy powodu...
 — Nigdy! ja, przynajmniej... — Lecz skąd dowiedziałeś się, Najjaśniejszy Panie, o zazdrości księcia?
 — Matka moja mi opowiadała, że książę wpadł do niej, jak wściekły, że wyzionął tysiące zarzutów przeciw twojej... Wybacz mi, pani...
 — Powiedz, powiedz, Najjaśniejszy Panie.
 — Przeciw twej kokieterii. Okazuje się, że poczyna być i niesprawiedliwym.
 — Jakże dobrym jesteś, Najjaśniejszy Panie.
 — Matka moja uspakajała go, jak mogła; ale on utrzymywał, że zbyt często mu perswadowano i zaręczano, i że ma już tego dość.
 — Czyż nie lepiejby zrobił, o nic się nie troszcząc?
 — Tak i ja mówiłem.