Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/185

—   185   —

 Król nic nie odpowiedział. Twarz panny de La Valliere zmieniła się.
 — Więc myślisz, Najjaśniejszy Panie, że to ja powzięłam śmieszny, bezczelny zamiar żartowania z Waszej Królewskiej Mości?
 — Moja panno, żart nie jest zbrodnią, a kiedy jest dowcipny i zabawny...
 — O!... — wymówiła młoda dziewica — król mi nie wierzy, król nie chce mi wierzyć.
 — Tak, nie chcę ci wierzyć.
 — O! Boże! Boże!
 — Słuchaj mnie: i cóż prostszego nad ten żarcik?... Król idzie za mną, myślałaś sobie, podsłuchuje i podgląda; król może chce zabawić się moim kosztem; zabawmy się więc jego kosztem, a że król ma serce, zróbmy sobie igraszkę.
 La Valliere zakryła twarz rękami, tłumiąc łkanie. Król postępował nielitościwie; mścił się nad biedną ofiarą za to wszystko, co sam wycierpiał.
 — Przypuśćmy — rzekł — że kocham go i że przenoszę nad innych. Król jest dobroduszny i dumny zarazem, uwierzy temu, co posłyszy i będziemy się z niego śmiały.
 — A! tak myśleć, to okropność!... — zawołała La Valliere.
 — Ale to nie wszystko — mówił król dalej — jeżeli dumny monarcha żart weźmie za prawdę, jeżeli będzie tak nieroztropny, że objawi z tego radość, lub chełpliwość, przed całym dworem będzie za to upokorzony; zresztą mogłaś pomyśleć sobie, że kiedyś opowiadanie o tej przygodzie będzie twemu kochankowi przyjemnem, a nawet doda ci wartości posażnej w oczach męża.
 — Najjaśniejszy Panie!... — zawołała La Valiiere z rozpaczą — błagam Cię, nie mów więcej ani słowa; czy nie widzisz, ile ja cierpię?
 — Żarty! żarty!... — mówił król, zaczynając się wzruszać.
 La Valliere padła na kolana i to tak silnie, że aż posadzka jęknęła. Następnie, składając ręce, zawołała wśród łez:
 — Najjaśniejszy Panie, wolę hańbę, niż zdradę.