Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/194

—   194   —

trzyma w swojej przebiegłej ręce albo jego słabości, albo jego namiętności.
 — Widzisz zatem, że go się boisz.
 — Nie przeczę.
 — Zatem jestem zgubiony.
 — Jakto?...
 — Tylko przez pieniądze byłem silny u króla.
 — A teraz?
 — Jestem zniszczony.
 — Bynajmniej.
 — Jakto?... czyż ty lepiej niż ja znasz moje interesy?
 — Być może.
 — A jednak jeżeli zażąda tej uroczystości...
 — To ją wyprawisz.
 — Dobrze, ale skąd pieniądze?
 — Czy ci ich kiedy zabrakło?
 — A! gdybyś wiedział za jaką ofiarę dostałem ich ostatnim razem.
 — Tym razem jednak nic cię to nie będzie kosztowało.
 — Któż mi ich da zatem?
 — Ja.
 — Ty mi dasz sześć miljonów?
 — Dziesięć, jeżeli potrzeba.
 — Prawdę mówiąc, kochany panie d‘Herblay, twoje zaufanie w sobie więcej mnie trwoży, niż gniew królewski.
 — Ba!
 — Któż zatem jesteś?
 — Zdaje się, że mnie znasz.
 — Zapewne; ale powiedz mi czego wzamian żądasz?
 — Chcę, aby na tronie francuskim był król przychylny Fouquetowi i żeby pan Fouquet mnie sprzyjał.
 — O!... — zawołał Fouquet, ściskając mu rękę — jeżeli o mnie chodzi, możesz być spokojny, tylko co do pierwszego, zdaje mi się, że jesteś w błędzie.
 — Z czem?
 — Król dla mnie nigdy nie będzie przychylny.