Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/195

—   195   —

 — Zdaje mi się, że nie mówiłem, aby ten król był ci przychylny.
 — Właśnie dopiero co o tem mówiłeś.
 — Nie mówiłem: ten król, ale — król.
 — Czyż to nie jedno?
 — Wielka różnica.
 — Jakto?
 — Zaraz pojmiesz; przypuśćmy, że ten król nie jest Ludwikiem XIV-ym.
 — Któż więc?
 — Taki, któryby wszystko winien był tobie.
 — To niepodobna.
 — Nawet tron.
 — Oszalałeś, niema na świecie człowieka, oprócz Ludwika XIV-go, któryby mógł zasiąść na tronie francuskim. Ja przynajmniej nie widzę żadnego.
 — A ja widzę.
 — Chybaby książę, jego brat — rzekł Fouquet, spoglądając na Aramisa niespokojnie — ale książę...
 — Nie książę.
 — Jakże chcesz, aby inny książę, który nie pochodzi z krwi królewskiej... jakże chcesz, aby inny człowiek, który nie ma żadnego prawa...
 — Mój król, albo raczej twój król, będzie tem, czem potrzeba, bądź o to spokojny.
 — Ostrożnie, panie d‘Herblay, ostrożnie, bo aż mnie dreszcz przechodzi.
 Aramis uśmiechnął się.
 — Jeszcze raz powtarzam, zatrważasz mnie.
 Aramis znowu się uśmiechnął.
 — Śmiejesz się — rzekł z wyrzutem Fouquet.
 — Przyjdzie czas, że i ty, jak ja, śmiać się będziesz; teraz zaś ja sam się muszę śmiać.
 — Ależ wytłumacz się.
 — We właściwym czasie wytłumaczę się, nie bój się, nie je-