Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/196

—   196   —

steś świętym Piotrem, a ja nie jestem Chrystusem, a jednak ci powiem...
 „Człowieku małej wiary, dlaczego wątpisz?“
 — Dlaczego wątpię?... bo nie widzę.
 — Ponieważ jesteś ciemny, nie będę więc z tobą postępował jak z świętym Piotrem, ale jak z świętym Pawłem i powiem ci:
 „Przyjdzie czas, gdy twoje oczy przejrzą.“
 — O!... — rzekł Fouquet — jakżebym pragnął uwierzyć.
 — Nie wierzysz!.. wszakże dziesiećkroć przeprowadziłem cię przez przepaść, o której myślałeś, że cię pochłonie; nie wierzysz!... ty, który z prokuratora zostałeś intendentem, z intendenta pierwszym ministrem, a z pierwszego ministra zostaniesz wszechwładnym w pałacu królewskim. Ale nie — rzekł z właściwym sobie uśmiechem — nie możesz widzieć, zatem i wierzyć jesteś niezdolny.
 I Aramis powstał, aby się oddalić.
 — Jeszcze jedno słowo — rzekł Fouquet — nigdy do mnie tak nie mówiłeś i nigdy nie okazałeś się tak pewnym siebie, albo raczej tak lekkomyślnym.
 — Bo, żeby mówić głośno, trzeba mieć głos wolny.
 — Zatem go masz?
 — Tak.
 — Jakże to dawno?
 — Od wczoraj.
 — Panie d‘Herblay, ostrożnie!.. posuwasz śmiałość aż do zuchwalstwa.
 — Mogę to czynić, bo jestem potężny.
 — Ty potężny?
 — Ofiarowałem ci dziesięć miljonów i jeszcze ci je ofiaruję.
 Fouquet powstał zmieszany.
 — Zobaczymy, zobaczymy — rzekł — mówiłeś o strąceniu monarchów i zastąpieniu ich innymi. Boże mi przebacz, ale albo ja zwarjowałem, albo tyś postradał rozum.
 — Ani jedno, ani drugie.
 — Jakże wiec możesz mówić?