Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/203

—   203   —

 — Względem pomocy, którąś mi przyrzekł w tej okoliczności.
 — Bynajmniej, spędziłem noc na pisaniu listów i wydałem stosowne rozkazy.
 — Uroczystość będzie kosztowała kilka miljonów, z tem się nie taję.
 — Ja poniosę sześć. Ty ze swojej strony postaraj się o dwa, albo trzy na wszelki wypadek.
 — Cudownym jesteś człowiekiem, panie d‘Herblay.
 Aramis uśmiechnął się.
 — Ale — zapytał Fouquet, zachowując jeszcze resztę niepokoju — ponieważ rozporządzasz miljonami, dlaczego przed kilkoma dniami nie mogłeś zapłacić panu de Baisemeaux pięćdziesięciu tysięcy liwrów?...
 — Bo przed kilku dniami byłem ubogi, jak Hiob.
 — A dzisiaj?...
 — Dzisiaj jestem bogatszy od króla.
 W tej chwili stłumiony huk dał się słyszeć, a następnie uderzenie piorunu.
 — Aha!.. rzekł Fouquet — czy nie mówiłem!..
 — Kiedy tak, — odpowiedział Aramis — wracajmy do karet.
 — Zapewne nie zdążymy, bo oto i deszcz.
 W rzeczy samej, jakby się niebo otwarło; ulewny deszcz kroplisty zaszumiał po lesie.
 — Będziemy mieli dosyć czasu, aby dostać się do powozów, zanim deszcz przemoczy liście drzew.
 — A ja ci mówię — odrzekł Fouquet — że lepiej schronić się do jakiej pieczary.
 — Tak, dobrze; ale gdzie tu pieczara?... — zapytał Aramis.
 — Ja — odparł Fouquet z uśmiechem — znam grotę o dziesięć kroków stąd.
 Następnie, patrząc wkoło siebie, zawołał:
 — Tak, to tutaj.
 — Jakiś ty szczęśliwy, że masz tak dobrą pamięć — mówił Aramis, uśmiechając się zkolei; — ale czy się nie lękasz,