Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/204

—   204   —

żeby twój woźnica, nie widząc nas powracających, nie pojechał za innemi powozami dworskiemi?
 — O!... — odrzekł Fouquet — niema niebezpieczeństwa; kiedy zostawiam mój powóz i woźnice w jakiemkolwiek miejscu, chyba wyraźny rozkaz króla może go poruszyć z miejsca: zresztą, zdaje mi się, że nie my sami zapędziliśmy się tak daleko. Słyszę stąpanie i głosy.
 Wymawiając te słowa, Fouquet odwrócił się i odgarnął laską gałęzie, tamując mu drogę.
 Spojrzenie Aramisa również jak jego pobiegło przez otwór.
 — Kobieta!... — rzekł Aramis.
 — Mężczyzna!... — dodał Fouquet.
 — La Valliere!...
 — Król!
 — Czy i król zna twoją jaskinię?... — zapytał Aramis — to mnie zresztą nie dziwi i jest dowodem dokładnej znajomości z nimfami Fontainebleau.
 — Mniejsza o to — odpowiedział Fouquet — jeżeli król nie zna pieczary, zobaczymy, co się dalej z nim stanie; jeżeli zaś zna ją, niezawodnie się do niej schroni, lecz i my unikniemy deszczu, ponieważ grota ma dwa otwory.
 — Czy daleko stąd do niej? — zapytał Aramis — bo deszcz dokucza.
 — Już przy niej jesteśmy.
 Fouquet odchylił kilka gałęzi i odsłonił wydrążenie w skale, które powój i tarnie zupełnie zakrywały. W chwili wejścia do groty, Aramis odwrócił się.
 — Ho!... ho!... — rzekł — wchodzą w gęstwinę i dążą tutaj.
 — Zatem ustąpmy im miejsca, — rzekł Fouquet, uśmiechając się i pociągając Aramisa za płaszcz — nie sądzę jednak, aby król znał moją grotę.
 — O, nie — rzekł Aramis — szukają schronienia pod drzewem.
 Aramis nie mylił się; król patrzył w górę a nie wkoło siebie. Trzymał rękę panny de La Valliere i prowadził ją za so-