Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/211

—   211   —

 Królowa zmrużyła oczy, jakby doznała zawrotu głowy; ręką zasłoniła twarz i wsiadła do karety.
 Król wskoczył na konia i, żadnemu nie towarzysząc powozowi, puścił rumakowi cugle, i zamyślony i zatopiony sam w sobie, powrócił do Fontainebleau.
 Kiedy tłum się oddalił, kiedy turkot powozów i tętent koni ucichł, kiedy nakoniec byli pewni, że nikt ich nie widzi, Aramis i Fouquet wyszli z groty.
 Następnie w milczeniu obaj podążyli ścieżką. Aramis zanurzył wzrok nietylko w całą przestrzeń, jaka się przed nim i za nim rozwijała, ale w cały gąszcz lasu.
 — Panie Fouquet — rzekł — kiedy był pewny, że wszędzie jest pusto — cokolwiek ma to kosztować, trzeba twój list, adresowany do La Valliere, odebrać.
 — To rzecz najłatwiejsza, jeżeli go posłaniec nie oddał.
 — Trzeba koniecznie, rozumiesz?...
 — Wszak król ją kocha?...
 — Bardzo, a to jeszcze gorsze, że ona namiętnie kocha króla.
 — Więc zmieniamy taktykę, nieprawdaż?...
 — Tak jest; niema co tracić czasu, trzeba jak najprędzej widzieć się z La Valliere i nie myśląc o tem, aby zostać jej kochankiem, co jest niepodobieństwem, trzeba oświadczyć się z przyjaźnią i najpokorniejszemi usługami.
 — Uczynię to, a nawet chętnie — odparł Fouquet — ta dziewczyna wydaje mi się pełną serca.
 — Albo zręczności — dodał Aramis — a w takim razie trzeba tem śpieszniej i tem zręczniej postępować.
 I dodał po chwili milczenia:
 — Albo się mylę, albo ta dziewczyna obudzi w królu wielką namiętność.
 — Wsiadajmy do powozu i co konie wyskoczą do zamku.