Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/214

—   214   —

 — Wiem, pani, że przyjaźń pani jest milszą i pożądańszą, niż przyjaźń sługi, ale mogę cię upewnić, że ostatnia będzie pełną poświęcenia, wierną i bezinteresowną.
 La Valliere ukłoniła się; w rzeczy samej, wiele było szczerości w głosie nadintendenta.
 Dlatego podając mu rękę, dodała:
 — Wierzę panu.
 Fouquet pochwycił rękę, którą mu podała młoda dziewica.
 — Zatem żadnej nie znajdziesz pani trudności, aby mi powrócić ten list nieszczęsny?
 — Jaki list?.. — zapytała La Valliere.
 Fouquet wlepił w nią badawcze spojrzenie. Badał nawet prostotę i łagodność jej twarzy.
 — Przyznam się pani — rzekł nakoniec — że twoje postępowanie jest jak można najdelikatniejsze, i chyba sam byłbym nieuczciwym człowiekiem, gdybym się lękał tak wspaniałomyślnej kobiety.
 — Prawdę mówiąc, panie Fouquet, bardzo mi przykro, że jestem zmuszona powtórzyć ci, iż wcale twoich wyrazów nie rozumiem.
 — Ależ na honor, czyś pani nie odebrała listu ode mnie?
 — Na honor, żadnego — odpowiedziała La Valliere stanowczo.
 — Dobrze, to dosyć; pozwól pani powtórzyć ci zapewnienie mojego uszanowania.
 I, ukłoniwszy się, wyszedł, aby odszukać Aramisa, który czekał na niego w mieszkaniu.
 La Valliere, zostawszy samą, obawiała się czy nadintendent nie zwarjował.
 — A co?... — zapytał Aramis, który niecierpliwie czekał na Fouqueta — czy zadowolony z niej jesteś?
 — Oczarowany — odpowiedział Fouquet — to kobieta pełna dowcipu i serca.
 — Czy się nie gniewała?
 — Bynajmniej, udała, że nic nie rozumie.
 — Nie rozumie?