Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/217

—   217   —

 — La Valliere — odrzekł — nie kocha nikogo, prócz króla i tylko króla będzie kochała.
 — Cóż więc myślisz uczynić?
 — Raczej zapytaj mnie, co byłbym uczynił?
 — Najprzód nie byłbym, pozwolił wyjść temu człowiekowi.
 — Tobiaszowi?
 — Tak, Tobiaszowi; to zdrajca!
 — O!
 — Jestem tego pewny!... Trzeba było nie wypuszczać go, aż wyzna prawdę.
 — Jeszcze czas.
 — Jakto?
 — Przywołaj go i badajmy.
 — Dobrze.
 — Ale sądzę, że to rzecz zbyteczna. Od dwudziestu lat służy mi, a nigdy nie zawiódł... jednakże — dodał Fouquet, uśmiechając się — to bardzo łatwa rzecz.
 — Przywołaj go. Dziś zrana, zdaje mi się, widziałem go rozmawiającego z ludźmi Colberta.
 — Ba! moi ludzie zawsze się mają z nimi na baczności.
 — Powiadam ci, widziałem go i jego postać, której dawniej nie znałem; skoro tylko wszedł, sprawił na mnie nieprzyjemne wrażenie.
 — Dlaczego nic nie mówiłeś, kiedy tu był?
 — Ponieważ dopiero od minuty jasno rozglądam się w moich wspomnieniach.
 — O! o! przestraszasz mnie — rzekł Fouquet.
 I zadzwonił.
 Wszedł lokaj.
 — Tobiasza!... — rozkazał Fouquet — przywołać Tobiasza!
 Lokaj zamknął za sobą drzwi.
 — Zostawiasz mi zupełną wolność działania, wszak prawda?
 — Mianuję cię w moje miejsce generalnym prokuratorem.
 Czekano dziesięć minut, ale napróżno.
 Fouquet zniecierpliwiony znowu zadzwonił.