Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/22

—   22   —

 — A jednak — mówiła księżna, przybierając ton cichej rezygnacji — a jednak, Najjaśniejszy Panie, niema nic więcej naglącego, tembardziej, iż przekonana jestem, że taka wola twej matki.
 — Wola?... — wykrzyknął król. — O!... o!... droga siostrzyczko, niebacznem jest to słowo, wobec mnie wyrzeczone.
 — Ależ — odparła z uśmiechem Henryka — wszak słodko jest wypełniać wolę dobrej matki?
 — Przestań, zaklinam cię; rozdzierasz mi serce.
 — Ja?
 — O tym wyjeździe mówisz z takim spokojem...
 — Jam nie stworzona do szczęścia, Najjaśniejszy Panie — z głębokim smutkiem odparła księżna — i przywykłam już od najpierwszej młodości widzieć pogrzebane zamysły, najdroższe mojemu sercu.
 — Miałożby to być prawdą, że wyjazd twój byłby w sprzeczności z zamysłami, które ci są drogie?
 — A gdybym ci odpowiedziała, że tak, Najjaśniejszy Panie, czyżbyś to złe zniósł cierpliwie?
 — Słuchaj, Henryko, zamiast usiłowań zwalczenia zazdrości u księcia przez rozstanie, któreby mnie zabiło...
 Henryka wykonała ramionami ruch, najwyraźniej wyrażający powątpiewanie.
 — Tak, któreby mnie zabiło... — była odpowiedź Ludwika. — Słuchaj, w miejsce tego postanowienia wyjazdu, czyż wyobraźnia twoja... serce twoje raczej, nie poddają ci innego sposobu?
 — I owszem, Najjaśniejszy Panie, nie dając mu żadnego powodu do zazdrości, czyli jego samego tylko kochając.
 — O! czegoś lepszego oczekiwałem.
 — A czegóż to?
 — Najpewniejszym środkiem uspokojenia zazdrosnych jest ukrywanie uczucia, jakie się żywi dla przedmiotu ich zazdrości.
 — Trudno to ukrywać, Najjaśniejszy panie.