Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/242

—   242   —

 — Słowo d‘Artagnana.
 — Ho! ho!... — odrzekł Porthos. — To dlaczegóż mnie dotąd nie przedstawiono?
 — Bądź spokojny, przyjdzie czas.
 — Hm! hm!... — pomruknał Porthos.
 D‘Artagnan udał, że tego nie zauważył i, zmieniając przedmiot rozmowy, rzekł:
 — Ty jednak, jak mi się zdaje, przyjacielu, samotne zamieszkujesz miejsce.
 — Zawsze lubiłem samotność. Mam skłonność do melancholii — odpowiedział Porthos z westchnieniem.
 — To szczególniejsze, nigdy tego nie zauważyłem.
 — Od tego czasu, jak się poświęcam naukom — rzekł Porthos, nieco zakłopotany.
 — Ale prace umysłowe, jak sadzę, zdrowiu twemu nie szkodzą?
 — O! bynajmniej.
 — I siły masz zawsze?
 — Ogromne! zawsze ogromne!
 — Jednakże słyszałem, że w pierwszych dniach twojego przybycia...
 — Tak, prawda, ruszyć się nie mogłem.
 — Jakto?... — zapytał d‘Artagnan z uśmiechem — dlaczego nie mogłeś ruszyć się?
 Porthos domyślił się, że powiedział niedorzeczność i chciał się poprawić.
 — Tak, przybyłem z Belle-Isle na lichych koniach i to mnie utrudziło.
 — Wcale mnie to nie dziwi, mnie, co za tobą jechałem; bo znalazłem siedem, czy osiem koni, padłych na drodze.
 — Jestem ciężki jak widzisz. Tłuszcz się we mnie roztopił i zachorowałem.
 — A! biedny Porthosie!... A Aramis jakim się wtedy dla ciebie okazał?
 — Jak najlepszym... kazał mnie opatrzyć doktorowi pana