Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/243

—   243   —

Fouquet. Ale wyobraź sobie, że po ośmiu dniach jeszcze nie mogłem oddychać.
 — Jakto?
 — Pokój był za mały i całe z niego powietrze wciągałem w siebie.
 — Czy tak?
 — Przynajmniej tak mi mówiono... I przeniesiono mnie do innego mieszkania.
 — Gdzie już mogłeś oddychać swobodniej?
 — A tak; jednakże brak ruchu do rozpaczy mnie doprowadził. Doktór utrzymywał, że nie powinienem był z miejsca się ruszać; ja zaś przeciwnie, czułem się silnym, jak nigdy. To dało powód do ważnego wypadku.
 — Do jakiego wypadku?
 — Wyobraź sobie, kochany przyjacielu, że się oburzyłem na niedorzeczne przepisy lekarza i postanowiłem wyjść wbrew jego woli. Kazałem lokajowi, aby mi przyniósł ubranie.
 — Zatem byłeś zupełnie nagi, mój biedny Porthosie?
 — Przeciwnie, miałem na sobie prześliczny szlafrok; lokaj wykonał mój rozkaz, przyniósł mi ubranie, lecz gdym je włożył na siebie, przekonałem się, że jest za przestronne; ale, dziwna rzecz, stopy mi się rozszerzyły znacznie.
 — Co słyszę?
 — I buty były za szczupłe.
 — Zatem, widać, nogi ci napuchły?
 — Zgadłeś przyjacielu.
 — Czy o tym wypadku chciałeś mi mówić?
 — Tak, o tym, a ja nie jestem tak rozważny, jak ty i mówiłem sobie: skoro buty tyle razy wchodziły mi na nogi, dlaczegóż wejść nie mają i teraz?
 — Tym razem, kochany Porthosie, pozwól sobie powiedzieć, że byłeś nielogiczny.
 — Krótko mówiąc, stałem wprost przepierzenia; chciałem wciągnąć but na prawą nogę i ciągnąłem go za uszy obydwoma rękami; tymczasem nagle uszy zostają mi w rękach, a noga wyskakuje, jak strzała.