Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/244

—   244   —

 — Jak strzała?...
 — Tak, jak strzała i napotyka przepierzenie, które rozbija. Mój przyjacielu, zdawało mi się, że jak Samson rozwalam świątynie. Co tam naspadało obrazów, porcelany, szkła, firanek, obić!... to rzecz niesłychana..
 — Doprawdy?
 — A z drugiej strony stała jeszcze serwantka z porcelaną.
 — Którąś także wywrócił?
 — A! wysadziłem na drugi koniec pokoju.
 Porthos zaczął się śmiać.
 — Prawdę mówiąc, to rzecz niesłychana!
 I d‘Artagnan śmiał się wraz z przyjacielem.
 — Natłukłem — mówił Porthos głosem, przerywanym od śmiechu — więcej, niż za trzy tysiące franków porcelany, ha! ha! ha!
 — Dobrze — rzekł d‘Artagnan.
 — Zbiłem więcej, niż za cztery tysiące franków zwierciadeł, ha! ha! ha!
 — Wybornie.
 — Dlatego też, mój przyjacielu — mówił dalej olbrzym — pan Fouquet, widząc, że dom jego za słabo jest zbudowany, inne wyznaczył mi mieszkanie. Dlatego umieszczono mnie tutaj.
 — Jest to park, zupełnie odosobniony.
 — Zupełnie.
 — Zapewne miejsce schadzki?... zapewne miejsce sławne w historji ministra?
 — Nie wiem tego, nie miałem tu schadzek, ani tajemniczych historyj; korzystam tylko z pozwolenia i dla ruchu, wyrywam drzewa z korzeniami.
 — A to na co?
 — Abym ćwiczył ciało, a przytem wybieram gniazda ptasie. To dogodniejsze, niż łazić po drzewach.
 — Zatem żyjesz sielankowo, jak Tyrsys, mój kochany.
 — Lubię małe jajka i wolę je, niż duże. Nie masz wyobra-