Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/245

—   245   —

żenia, jaka to delikatna jajecznica z pięciuset jaj dzwońców, zięb, gilów i drozdów.
 — Ależ piećset jaj, to okropność!
 — To tylko salaterka jajecznicy — odpowiedział Porthos.
 D‘Artagnan z piec minut wpatrywał się w Porthbsa, jakby go widział po raz pierwszy;
 Porthos zaś rozpływał się pod wzrokiem przyjaciela. Tak stali przez kilka minut.
 D‘Artagnan jednak koniecznie chciał nadać inny obrót rozmowie.
 — Dobrze się tu bawisz, Porthosie?... — zapytał.
 — Nie zawsze.
 — Domyślam się; ale kiedy bardzo się nudzisz, co robisz?
 — E! niedawno tu jestem. Aramis czeka na zniknięcie ostatniego mojego guza, aby mnie przedstawić królowi, który, jak mi mówiono, nie cierpi guzów.
 — Czy Aramis jest w Paryżu?
 — Niema go.
 — Gdzież zatem bawi?
 — W Fontainebleau.
 — Sam?
 — Z panem Fouquet.
 — Wybornie; ale wiesz co?
 — Nic nie wiem, jednak skoro powiesz, będę wiedział.
 — Aramis zapomina o tobie.
 — Być może, właśnie i ja myślałem o tem.
 — Byle cię tylko nie zdradził! Bo to chytry lis ten Aramis.
 — Być może; ale mnie zdradzać...
 — Słuchaj, najprzód cię uwięzi.
 — Uwięzi!... mnie, mnie uwięzi?
 — Nie inaczej.
 — Chciałbym, abyś mnie o tem przekonał.
 — Nic łatwiejszego. Czy stąd kiedy wychodzisz?
 — Nigdy.
 — Czy jeździsz konno?
 — Nigdy.