Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/247

—   247   —

 — Aramis będzie się gniewał.
 — Na mnie?...
 — Nie, ale na mnie.
 — Ba!... czy on, czy ja cię przedstawię, to wszystko przecież jedno, skoro masz być przedstawionym.
 — Miano mi zrobić ubranie.
 — Twoje jest bardzo piękne.
 — To, które zamówiłem, miało być daleko piękniejsze.
 — Pamiętaj, że król lubi skromność.
 — A zatem będę ubrany skromnie. Ale co powie pan Fouquet kiedy usłyszy, że wyjechałem?
 — Czyż tu jesteś jeńcem na słowo?...
 — Bynajmniej, ale przyrzekłem mu, że nie oddalę się, nie uwiadomiwszy go o tem.
 — Za pozwoleniem, powrócimy jeszcze do tego przedmiotu. Czy masz tu co do roboty?...
 — Ja nic, przynajmniej nic ważnego.
 — Chyba, że jesteś pośrednikiem Aramisa w jakiej ważnej sprawie.
 — Na honor, nie.
 — To, co ci mówię, pojmujesz, że z przychylności dla ciebie mówię: przypuśćmy więc, że Aramisowi masz przesłać jakieś listy.
 — A!... listy!... tak... posyłam mu listy. Właśnie dopiero co odebrałem jeden.
 — Ważny?...
 — Tak myślę.
 Tu Porthos wyjął z kieszeni list, przysłany przez żołnierza, który d‘Artagnan tylko co przeczytał.
 — Czy wiesz, co należy uczynić?... — zapytał d‘Artagnan.
 — Odesłać go, do djabła!...
 — Bynajmniej.
 — Zatem schować go?...
 — I to nie. Należy samemu zawieźć go do Fontainebleau.
 — Aramisowi?... Tak, prawda.
 — A ponieważ król się tam znajduje...