Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/248

—   248   —

 — Więc?...
 — Skorzystasz z tego... przedstawię cię królowi.
 — A!... do szatana, d‘Artagnan, tylko ty masz taki dowcip.
 — Zamiast więc wyprawiać do naszego przyjaciela mniej lub więcej wiernych posłańców, sami zawieźmy mu list.
 — A moje przyrzeczenie, dane panu Fouquet?...
 — Jakie?...
 — Że nie opuszczę Saint-Mande, nie uprzedziwszy go o tem.
 — A!... mój Porthosie — odrzekł d‘Artagnan — jakiżeś ty młody!
 — Jakto?...
 — Wszak będziesz w Fontainebleau?...
 — Tak.
 — Zatem znajdziesz pana Fouquet?...
 — A tak.
 — Może nawet u króla.
 — U króla?... — powtórzył uroczyście Porthos.
 — Zbliżysz się więc do niego i powiesz: panie Fouquet, mam honor zawiadomić cię, że opuściłem Saint-Mande.
 — A pan Fouquet, widząc mnie w Fontainebleau, u króla — podchwycił Porthos z tą samą powagą — nie poważy się powiedzieć, że kłamię.
 — Nie masz już żadnego skrupułu?...
 — Myślę, że nie.
 — Zatem biorę cię z sobą.
 — Doskonale, każę osiodłać konie.
 — Czy masz tu konie?...
 — Mam ich pięć.
 — Sprowadziłeś z Pierrefonds?...
 — Nie, pan Fouquet dał mi.
 — Sądzę, że lepiej będzie, jeśli pojedziemy na moich!
 — A to dlaczego?...
 — Ponieważ później...
 — Co później?...
 — Ponieważ później, może lepiej będzie, abyś nie miał nic od pana Fouqeut.