Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/249

—   249   —

 — Nie rozumiem tego — odrzekł Porthos.
 — To polityka, a nawet subtelna.
 Porthos schylił głowę, na wyraz: „polityka“; ale po chwili dumania, dodał:
 — Wyznam ci d‘Artagnanie, że nie jestem tchórzem.
 — Wiem o tem doskonale.
 Tu Porthos głos zniżył:
 — A jednak jest coś, czego boję się...
 — Ty? Czegóż to?... — zapytał d‘Artagnan, stosując swój głos do Porthosa.
 — Wyznam ci — powtórzył Porthos — że strasznie się lękam polityki.
 — A!... — zawołał d‘Artagnan.
 — O tak — podchwycił Porthos stentorowym głosem. — Widziałem Jego wysokość kardynała Richelieu, Jego wysokość kardynała Mazariniego i wiem, że pierwszy z nich miał politykę czerwoną, a drugi czarną. Jak z jednej, tak z drugiej nie byłem zadowolony; pierwsza odcięła głowę panu de Marsillac, panu de Thou, panu de Cinq-Mars, panu de Chalais, panu de Bouteville i panu de Montmorency; druga rozszarpała wielu członków frondy.
 — Kochany Porthosie!...
 — I dlatego boję się tak polityki, że gdybym wiedział, iż cokolwiek jest jej w tem, natychmiastbym do Pierefonds powrócił.
 — I miałbyś słuszność, gdyby tak było; ale ze mną, kochany Porthosie, nigdy niema nic politycznego. Pracowałeś nad ufortyfikowaniem Belle-Isle, król chciał wiedzieć nazwisko inżyniera, kierującego pracami; ty jesteś skromny jak każdy człowiek zasłużony, a widać Aramis chciał cię schować pod korzec. Ja biorę cię, i oświadczam, że cię przedstawię królowi i zyskam dla ciebie nagrodę, oto cała polityka.
 — I moja taka — odrzekł Porthos, podając d‘Artagnanowi rękę.
 Po chwili obaj wyjechali z Saint-Mande.