Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/251

—   251   —

zniknie cały magazyn Plancheta. Gryząc, chrupiąc, żując, ssąc, smakując i połykając. Porthos co chwila powtarzał kupcowi:
 — Piękny masz handel, przyjacielu Planchecie.
 — Ale nie na długo wystarczy, jeżeli tak dłużej potrwa, — bąknął pierwszy chłopiec sklepowy, któremu Planehet przyrzekł z czasem oddać handel.
 I z rozpaczą zbliżył się do Porthosa, który swoją osobą zajmował całe przejście, prowadzące do składu. Sądził, że Porthos podniesie się i że poruszenie to powstrzyma jego żądzę pożerania.
 — Czego żądasz, mój przyjacielu?... — zapytał łagodnie Porthos.
 — Chciałbym przejść, jeżeli to panu nie sprawi przykrości.
 — Śmiało, mój przyjacielu, to mnie wcale nie fatyguje.
 I, mówiąc to, wziął subjekta za pas, podniósł z ziemi i przesadził na drugą stronę. Dopełnił tego z uśmiechem pełnym łagodności. Nogi zachwiały się pod subjektem, kiedy go Porthos stawiał na ziemi i biedak upadł na paki. Jednak, widząc łagodność olbrzyma, ośmielił się znowu odezwać:
 — A!... panie, bądźże ostrożnym.
 — Z czem, mój przyjacielu?...
 — Ogień pan rozniecisz w sobie.
 — Jakto, mój dobry przyjacielu?...
 — Bo wszystkie te owoce rozpalają.
 — Jakie?...
 — Rodzynki, orzechy, migdały.
 — Ha!... jeżeli migdały, orzechy i rodzynki rozpalają...
 — Z pewnością, proszę pana.
 — To przecie miód chłodzi.
 I, wyciągając rękę ku baryłce miodu, stojącej opodal, zanurzył w niej łopatkę, używaną do czerpania.
 I połknął z pół funta miodu.
 — Mój przyjacielu, teraz będę cię prosił o wodę.
 — Czy z kubłem?... — naiwnie spytał subjekt.