Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/27

—   27   —

 — Nie podoba ci się, Najjaśniejszy Panie?
 — Ależ ona kuleje.
 — Tak sadzisz?
 — Bez wątpienia. Widzisz, wszak wszystkich, puściła przodem z obawy, aby jej kalectwo nie było dostrzeżone.
 — Tem lepiej, nie będzie tak biegać, jak Dafne i nie zdoła uciec przed Apolinem.
 — Henryko! Henryko!... — odezwał się król nachmurzony — prawdziwie wynalazłaś mi najmniej ponętną z twoich panien honorowych.
 — Tak, lecz weź to na uwagę, że ona jest moją panną honorową.
 — Wiem o tem. Cóż przez to chcesz powiedzieć?
 — Żeby odwiedzać to nowe bóstwo, nie będziesz mógł uniknąć przychodzenia do mnie, a ponieważ przyzwoitość nie dozwala widywania się z nią na osobności, będziesz zmuszony spotykać ją tylko w mojem otoczeniu, a zwracając się do niej, przemawiać będziesz do mnie. To chcę nareszcie powiedzieć, że zazdrośni nie mogą pomawiać cię, iż bywając u mnie, dla mnie tylko przychodzisz, skoro to będzie dla panny de La Valiere.
 — Która kuleje.
 — Zaledwie troszeczkę.
 — Henryko!...
 — Ostatecznie, dałeś mi prawo wyboru?...
 — Niestety!... tak.
 — A zatem, tak być musi; nakazuję ci, poddaj się.
 — Zgadzam się, skoro tego chcesz.
 — Więc umowa stanęła?...
 — I podpisana.
 — Dla mnie zachowasz przyjaźń braterską, troskliwość i królewską galanterję, wszak prawda?...
 — Zachowam ci serce, które tylko za twoim rozkazem uderzać potrafi.
 — Matka twoja przestanie poczytywać mnie za wroga?...
 — Z pewnością.
 — A Marja Teresa czy zaprzestanie rozmów hiszpańskich