Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/273

—   273   —

 — To przykra rzecz!... ja nie mieszkałbym w domu, z którego ustawicznie widać umarłych.... Ale d‘Artagnan, zdaje się, lubi to.
 — I widział pogrzeb?...
 — Nietylko patrzył na niego, ale pożerał go oczyma.
 Aramis zadrżał i odwrócił się, aby spojrzeć na muszkietera, ale ten właśnie w najlepsze rozmawiał z panem Saint-Agnan. Aramis zaczął badać Porthosa; następnie, kiedy z niego, jak z cytryny wszystek sok wycisnął, rzucił olbrzymią łupinę. Powrócił do swojego przyjaciela d‘Artagnana i uderzył go po ramieniu.
 — Przyjacielu — rzekł — Saint-Agnan się oddalił, ponieważ u króla zapowiedziano wieczerzę.
 — Kochany przyjacielu — odpowiedział d‘Artagnan.
 — My nie wieczerzamy z królem.
 — Owszem, ja wieczerzam.
 — Czy możesz ze mną mówić dziesięć minut.
 — Nawet dwadzieścia, bo mam czas, dopóki Jego Królewska Mość nie siądzie do stołu.
 — Gdzie chcesz, abyśmy rozmawiali?
 — Tutaj na ławce; król wyszedł, można siedzieć, sala pusta.
 — Zatem siadajmy.
 Usiedli. Aramis wziął jednę rękę d‘Artagnana.
 — Przyznaj mi się, przyjacielu — rzekł — że ty skłoniłeś Porthosa, aby mi nie ufał.
 — Przyznaję, ale nie tak, jak ty to rozumiesz. Widziałem, że Porthos nudzi się śmiertelnie i chciałem, przedstawić go Królowi, zrobić dla niego i dla ciebie to, czegobyście sami nigdy nie zrobili.
 — Jakto?
 — A moja pochwała?
 — Szlachetnie postąpiłeś, dziękuję ci.
 — Wyrobiłem ci kapelusz, któregobyś beze mnie nie otrzymał.