Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/274

—   274   —

 — Tak jest, przyznaję — odrzekł Aramis ze szczególniejszym uśmiechem; — w rzeczy samej jesteś jedynym człowiekiem, który dopomaga swoim przyjaciołom do zrobienia karjery.
 — Przekonaj się, że wszystko uczyniłem dla Porthosa.
 — Tak, i ja się tem chciałem zająć; ale ty dłuższą masz od nas rękę.
 Teraz na d‘Artagnana przyszła kolej uśmiechnąć się.
 — No — rzekł Aramis, — winniśmy sobie prawdę; czy kochasz mnie zawsze, drogi d‘Artagnan?
 — Zawsze jak przedtem — odrzekł d‘Artagnan, nie zaciągając wiele obowiązków tą odpowiedzią.
 — Kiedy tak, dziękuję ci za szczerość, — rzekł Aramis — na Belle-Isle byłeś więc dla króla?
 — Tak.
 — Chciałeś nam wyrwać przyjemność ofiarowania ufortyfikowanej wyspy królowi?
 — Ale, mój przyjacielu, zanim chciałem cię pozbawić tej przyjemności, trzeba było, abym wiedział wprzód o tym zamiarze.
 — Zatem przybyłeś na Belle-Isle, nic nie wiedząc?
 — O tobie?.. A skądże, u djabła, miałem wiedzieć, że Aramis został inżynierem jak Polibjusz albo Archimedes?
 — Prawda. A jednak zgadłeś, żem tam był?
 — Tak.
 — I Porthos także?
 — Mój drogi, tegom nie odgadł, że Aramis jest inżynierem: a co do Porthosa także zgadnąć mi było trudno. Prawda, mówi łacińskie przysłowie: że mówcą można stać się, a poetą trzeba się urodzić, ale żadne przysłowie nie mówiło dotąd: można urodzić się Porthosem a zostać inżynierem.
 — Zawsze jesteś dowcipnym, — zimno rzekł Aramis. — Ale przystąpmy do rzeczy.
 — I owszem.
 — Kiedy odkryłeś naszą tajemnicę, pośpieszyłeś z nią do króla.