Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/275

—   275   —

 — Tem bardziej śpieszyłem, że wiedziałem jak wy śpieszycie.
 — Kochany przyjacielu, zapewne nie rozważyłeś, że mogłeś mnie i Porthosowi zaszkodzić?
 — Pomyślałem; ale dlaczego kazaliście mi na Belle-Isle taką dziwną rolę odgrywać?
 — Przebacz mi — rzekł Aramis.
 — A ty miej mnie za wytłumaczonego — odparł d‘Artagnan.
 — Zatem — mówił dalej Aramis — tym sposobem wiesz wszystko.
 — Na honor, nic nie wiem.
 — Wiesz, że musiałem natychmiast uprzedzić pana Fouqueta, aby wprzód doniósł królowi.
 — Ale to było zbyteczne.
 — Bynajmniej. Pan Fouquet ma nieprzyjaciół, wiesz o tem.
 — Tak, zapewne.
 — Jednego nadewszystko.
 — Niebezpiecznego?
 — Śmiertelnego. Zatem, aby pokonać wpływ tego nieprzyjaciela, musiał pan Fouquet dać królowi dowody poświęcenia i wielkich ofiar. Zrobił on miłą niespodziankę Najjaśniejszemu Panu, ofiarując mu Belle-Isle. Gdybyś ty pierwszy przybył do Paryża, nie byłoby już niespodzianki... i mogłoby się zdawać, że ulegamy jakiejś obawie.
 — Rozumiem.
 — Otóż i cała tajemnica, — rzekł Aramis, zadowolony, że przekonał muszkietera.
 — Tylko — rzekł d‘Artagnan, — króciej było wziąć mnie na bok i powiedzieć: „Kochany przyjacielu, fortyfikujemy wyspę Belle-Isle w zamiarze ofiarowania jej królowi. Zrób nam tę przysługę i powiedz za kim jesteś, czy jesteś przyjacielem pana Colberta, czy pana Fouqueta?“ Może ja byłbym nic nie odpowiedział; ale wtedy, mógłbyś dodać: „Czy jesteś moim przyjacielem?“ a ja byłbym odpowiedział: Tak.
 Aramis skłonił głowę.
 — Tym sposobem — mówił dalej d‘Artagnan — sparaliżo-