Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/277

—   277   —

 — A ty, czy chcesz zostać marszałkiem. Francji, parem, księciem i posiadać miljonowy majątek?
 — Ależ, mój przyjacielu, — odparł d‘Artagnan — aby to otrzymać, co czynić należy?...
 — Być stronnikiem pana Fouquet.
 — Ale ja, mój przyjacielu, jestem królewskim.
 — Myślę, że nie całkowicie.
 — O!... d‘Artagnan jest tylko jeden.
 — Ale myślę, że masz dumę, jak każde wielkie serce?
 — Nieinaczej.
 — A zatem?
 — A zatem chcę być marszałkiem francuskim; ale król tylko może mnie zrobić marszałkiem, księciem, parem; tylko król uczynić to może.
 — Ale wokoło króla — rzekł Aramis — wiele jest kamieni, o które potknąć się można.
 — Ale nie dla króla.
 — Zapewne, ale...
 — Słuchaj, Aramisie, widzę, że tu każdy myśli o sobie a nie o monarsze; ja jednak go utrzymam i siebie tem samem obronię.
 — Ale król może cię już nie potrzebować?...
 — Przeciwnie, sądzę, że będę mu potrzebniejszy niż kiedykolwiek; słuchaj, mój drogi... a gdyby potrzeba było aresztować nowego Kondeusza, kto go aresztować będzie, jeżeli nie ten oręż?...
 I d‘Artagnan potrząsnął mieczem.
 — Masz słuszność — wyrzekł Aramis, blednąc.
 I, powstawszy, uścisnął rękę d‘Artagnana.
 — Taki jak ty przyjaciel jest najdroższym djamentem w koronie.
 I rozstali się.
 — Dobrze mówiłem — pomyślał d‘Artagnan — że tam coś jest.
 — Prędzej trzeba miny podpalać — rzekł Aramis — d‘Artagnan zwietrzył lont.