Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/280

—   280   —

 Księżna śmiać się zaczęła, co na hrabim przykre sprawiło wrażenie.
 — Powtarzam ci, pani, że to być nie może, aby król był zakochany w pannie de La Valliere, i doprawdy, chciałem właśnie zapytać, czyją miłość własną w tej sprawie król chce upokorzyć?... pani, która znasz cały dwór, pomożesz mi zapewne w rozwiązaniu tej zagadki, tem bardziej, że, jak mówią, Wasza książęca, mość zbliżona jesteś do króla.
 Księżna przygryzła usta i zmieniła przedmiot rozmowy.
 — Przekonaj mnie pan — rzekła, że pragnąłeś mnie widzieć, nim go przywołałam.
 Guiche poważnie wyjął z pugilaresu to, co napisał.
 — A!... to sympatia — wyrzekła księżna.
 — Tak — odpowiedział hrabia z czułością; — tak, to sympatia, lecz ja już usprawiedliwiłem się, dlaczego pragnąłem panią widzieć; pani zaś do tego czasu nie raczyłaś mi powiedzieć, dlaczego mnie kazałaś zawołać.
 — Ja chyba oszaleję z temi bransoletkami — rzekła.
 — Zapewne spodziewałaś się pani, że król ci je ofiaruje? — zapytał Guiche.
 — Naturalnie.
 — Ależ przed tobą, księżno, przed bratową, żona miała do nich pierwszeństwo.
 — Czyż przed La Valliere nie było mnie, nie było całego dworu?
 — Upewniam cię, pani — odrzekł z uszanowaniem hrabia — że, gdyby cię słyszano tak mówiącą, niezawodnieby powiedziano, że Wasza książęca wysokość jesteś zazdrosną o króla.
 — Zazdrosną? — powtórzyła księżna z dumą — zazdrosna o La Valliere?
 Sądziła, że pokona hrabiego de Guiche dumnym gestem i tonem wyniosłym.
 — Zazdrosną o La Valliere, tak, księżno — powtórzył śmiało.
 — Pan, jak sądzę — wyjąkała księżna — chcesz mi ubliżyć.