Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/287

—   287   —

 — I cóż?
 — Zdaje mi się, żeś się nie w swoją rzecz wdała.
 — Czy chcesz mi pomagać?
 — Zapewne, że chcę. Jednakże...
 — Jednakże...
 — Sądzę, że póki czas, lepiejby było dać temu pokój.
 — A ja przeciwnie sadzę, że najlepiej stanąć odrazu na czele tych wszystkich intryg.
 — Ty im nie podołasz.
 — Z tobą dziesięć będę prowadziła. To mój żywioł, przekonasz się. Powiem ci: Aurora de Montalais powołaną jest, aby za miesiąc była pierwszą dyplomatką na dworze francuskim.
 — Dobrze, ale pod warunkiem, że ja będę drugim.
 — Zgoda, zawieramy więc przymierze zaczepno-odporne.
 — Tylko strzeż się listów.
 — Będę ci je oddawała, ile razy się do nich dobiorę.
 — A cóż powiemy królowi o księżnie?
 — Że księżna zawsze kocha króla.
 — A cóż powiemy księżnie o królu?
 — Że byłoby błędem nie zachować z nim dobrych stosunków.
 — A cóż powiemy La Valliere o księżnie?
 — Co nam się podoba, La Valliere jest naszą.
 — Naszą?
 — Podwójnie.
 — Jakto?
 — Najprzód przez wicehrabiego de Bragelonne.
 — Wytłumacz mi to.
 — Sądzę, że pamiętasz, ile listów Bragelonne pisywał do panny La Valliere?
 — Pamiętam.
 — Te listy ja odbierałam i chowałam.
 — Zatem je masz?
 — Mam.
 — Gdzie? czy tutaj?
 — O! nie, mam je w Blois w małym pokoiku, który znasz.