Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/294

—   294   —

i zniszczyć trzema wyrazami wszelkie dobre usposobienie, jakie księżna mogła obudzić w mężu. Guiche przystąpił do pana de Wardes.
 — Szczęśliwie powróciłeś, panie de Wardes — rzekł, hrabia.
 — Wybornie, jak pan widzisz.
 — I zawsze jesteś wesoły?
 — Więcej niż kiedykolwiek.
 — To wielkie szczęście.
 — Cóż chcesz, hrabio, wszystko jest śmiesznem, albo zabawiłem na świecie.
 — Zapewne. Czy nam przywozisz jakie wiadomości?
 — Na honor, przeciwnie. Tu ich myślę szukać.
 — Wybacz pan. Jednak wiele osób widziałeś w Boulogne, a nawet jednego z naszych przyjaciół?
 — Wiele osób... jednego z naszych przyjaciół...
 — Widać krótką masz pan pamięć.
 — A!... prawda, Bragelonna!
 — Tak, właśnie.
 — Jechał do króla Karola.
 — Tak. Czy nic on panu nie mówił, albo pan jemu?
 — Przyznaję, że nie wiem, o czem z nim mówiłem; ale wiem doskonale, czego nie mówiłem.
 De Wardes był uosobioną przebiegłością. Odgadywał doskonale z postawy hrabiego, zimnej jego godności i powagi, że rozmowa przybierze zły obrót, postanowił zatem nie uchylać się od niej, ale być ostrożnym.
 — A o czemże pan nie mówiłeś? — rzekł Guiche.
 — O rzeczach, dotyczących La Valliere.
 — La Valliere... cóż to ma znaczyć?... cóżto za rzeczy, o których pan zdaleka już wiedziałeś, gdy Bragelonne nie wiedział tutaj?
 — Jakto?... pan, człowiek dworski, pan, żyjący na dworze księstwa, pan, ustawiczny gość w ich domu, przyjaciel księcia, ulubieniec pięknej księżny!...
 Guiche zaczerwienił się od gniewu.
 — O jakiej księżnie pan mówisz?... — zapytał.