Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/299

—   299   —

 — Pomimo to, ja bić się nie będę, przynajmniej z panem. Zaczekam na Bragelonna, ponieważ, jak mówisz, Bragelonne przeze mnie obrażony.
 — O!.. nie będziesz pan czekał na Bragelonna!... — zawołał Guiche w uniesieniu — albowiem sam powiedziałeś, że przybycie Bragelonna może się opóźnić, a tymczasem twój złośliwy umysł dokona swego.
 — Przecież będę miał jednę wymówkę. Jestem słaby.
 — Jesteś nędznikiem, jeżeli bić się natychmiast nie będziesz.
 — A jeżeli nie będę?...
 — Doniosę królowi, że nie chciałeś mi stanąć, znieważywszy pannę de La Valliere.
 — O!.. — odrzekł de Wardes — niebezpiecznie jesteś chytry, panie uczciwy człowieku!...
 — Nic niema niebezpieczniejszego nad chytrość tego, który zawsze postępuje otwarcie.
 — Powróć mi pan zatem nogi, albo ze swoich każ krwi upuścić, abyśmy mieli równe siły.
 — Nie, mam inny środek.
 — Mów pan.
 — Wsiądziemy na konie i trzykroć damy do siebie ognia z pistoletów. Pan strzelasz znakomicie. Widziałem, jak kulą bijesz jaskółki w locie, nie zaprzeczaj, bo widziałem.
 — Na to mogę się zgodzić. Tylko jeden warunek...
 — Jaki?...
 — Że pan nic nie powiesz, ani nie każesz powiedzieć królowi.
 — Nie, przysięgam.
 — Dokąd pojedziemy?...
 — W pole; znam doskonałe miejsce.
 — Czy pojedziemy razem?...
 — Dlaczegóżby nie?...
 I obaj, idąc do stajni, przeszli pod oknami księżny, łagodnie oświetlonemi; cień rósł za koronkowemi firankami.
 — Oto kobieta — rzekł de Wardes, uśmiechając się — która nawet nie domyśla się, że idziemy na śmierć dla niej.