Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/305

—   305   —

wyrastającej energji, do której twarz jego zdawała się przecie niezdolna.
 — I kiedy de Wardes skończył, Manicamp rzekł:
 — Jedźmy.
 Podczas tej jazdy, wyobraźnia Manicampa zapalała się, a kiedy de Wardes opowiadał, Manicamp stawał się coraz bardziej ponurym;
 — Zatem — wyrzekł, kiedy de Wardes kończył mówić — sądzisz pan, że nie żyje?
 — Niestety!... tak.
 — I panowie biliście się bez świadków.
 — Chciał tego.
 — To szczególniejsze!
 — Mniemam, że pan nie wątpisz przecie o mojem słowie?
 — Więcej jeszcze będę wątpił, jeżeli go znajdę nieżywego.
 — Pan mnie znieważasz?
 — Tłumacz to pan sobie, jak ci się podoba. Cóż chcesz!... ja nigdy nie lubiłem ludzi, którzy mówią: „zabiłem w kącie tego i tego i uważam to za nieszczęście“, lub ręczę, że go zabiłem bez podstępu, gdy noc ciemna ma służyć na usprawiedliwienie tego zdania.
 — Ciszej, przybyliśmy na miejsce.
 Na łączce spostrzeżono leżącego konia, a na prawo do niego leżał twarzą do ziemi biedny hrabia, krwią zalany. Pozostał na tem miejscu i zdawało się, że dotąd najmniejszego nie uczynił poruszenia.
 Manicamp ukląkł, podniósł hrabiego i, uczuwszy że zimny, położył znowu na ziemię.
 Następnie, macając koło niego, szukał, póki nie znalazł pistoletu hrabiego.
 — Niestety!... — odrzekł wtedy, podnosząc się blady, jak straszydło, z pistoletem w ręce — niestety!... nie myliłeś się pan, on nie żyje.
 — Nie żyje!.. — powtórzył de Wardes.