Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/309

—   309   —

nością. Król kiedy niekiedy spoglądał na jedzących i jak znawca oceniał przymioty biesiadników.
 — Panie du Vallon!... — wyrzekł.
 Właśnie Porthos jadł salami z zająca i w jednej chwili połknął ogromny kawał.
 Wygłoszenie nazwiska dreszczem go przejęło, aż mu zając zatrzymał się w gardle.
 — Najjaśniejszy Panie — odrzekł głosem stłumionym, ale zrozumiałym.
 — Niechaj podadzą panu du Vallon ten udziec jagnięcy — rzekł król — czy lubisz, panie du Vallon, młode mięso?
 — Ja wszystko lubię, Najjaśniejszy Panie — odpowiedział Porthos.
 A d‘Artagnan mu podszepnął:
 — Wszystko co Wasza Królewska Mość mi przysyła.
 Porthos powtórzył.
 Król skinieniem głowy okazał zadowolenie.
 — Dobrze ten je, kto się dobrze napracuje — odezwał się król uradowany, że ma naprzeciw siebie tak dobrze jedzącego, jak Porthos.
 Porthos otrzymał półmisek, z jagnięciem i aż połowę włożył na swój talerz.
 — A co?... — spytał król.
 — Wyborne — spokojnie odpowiedział Porthos.
 — Czy w twoich stronach, panie du Vallon, są tak tłuste barany?
 — Najjaśniejszy Panie, sądzę, że w moich stronach, jak i wszędzie, co tylko jest najlepszego, przedewszystkiem do króla należy; zresztą ja nie jadam baraniny, tak przyrządzonej jak u Waszej Królewskiej Mości.
 — Jakże więc jadasz?
 — Ja każę przyrządzać całego baranka.
 — A to jakim sposobem?
 — A oto takim, Najjaśniejszy Panie; mój kucharz, zabawny Niemiec, nadziewa baranka małemi kiełbaskami, które sprowadza z Strasburga, serdelkami, które mu przywożą z Troyes,