Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/310

—   310   —

i skowronkami, które zamawia w Pithiviers; co prawda, nie wiem, jakim sposobem oddziela kości baranka, jakby u drobiu ale i wszystko mięso zaszywa w skórę. Kiedy się kraje na zrazy ten ogromny salceson, wychodzi z niego sok różowy, który przyjemny jest dla oka, a wyborny dla podniebienia.
 I Porthos mlasnął językiem. Król zwrócił na niego zdumione oczy i, biorąc podawanego sobie bażanta, rzekł:
 — Panie du Vallon, oto potrawa, którą przekładam nad inne. Jakto! więc całego barana?...
 — Całego; tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Podać te bażanty panu du Vallon; widzę że to smakosz.
 Rozkaz wykonano w jednej chwili.
 Wtedy król, wracając do barana, znowu zapytał:
 — I to nie jest za tłuste?
 — Nie, Najjaśniejszy Panie; tłustość jednocześnie a sosem wypływa i unosi się z wierzchu; wtedy mój koniuszy, umyślnie na ten cel zrobioną srebrną łyżką, zbiera tłustość.
 — A gdzie mieszkasz?... — zapytał król.
 — W Pierrefonds, Najjaśniejszy Panie.
 — W Pierrefonds: gdzie to, panie du Vallon, czy blisko Belle-Isle?
 — O! nie, Najjaśniejszy Panie, Pierrefonds jest w Soissonais.
 — Sądziłem, że mi mówiłeś o tych baranach, z przyczyny łąk słonych.
 — Nie, Najjaśniejszy Panie, ja nie mam łąk słonych, a mimo to są wyborne.
 Król zabrał się do legumin, nie spuszczając z oczu Porthosa, który jadł wybornie.
 — Dobry masz apetyt, panie du Vallon — rzekł — wybornym jesteś biesiadnikiem.
 — Na honor, Najjaśniejszy Panie — odpowiedział Porthos — gdybyś kiedy przybył do Pierrefonds, zjedlibyśmy sobie we dwóch barana; bo, jak widzę, i Waszej Królewskiej Mości nie zbywa na apetycie.