Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/33

—   33   —

ru, tak cienkich i przezroczystych, że ciało było niemal widoczne.
 Ukazanie się jego wzbudzało zachwyt. Nagle ujrzano hrabiego de Saint-Agnan, który usiłował zbliżyć się do króla i do bratowej królewskiej. Księżna ubrana była w długą i przezroczystą suknię, utkaną z cienkich włókien, która uwydatniała niezwykle kształtną kibić; mała jej stopa, obuta w jedwab, unosiła ją promieniejącą na czele orszaku Bachantek i wiodła na miejsce, przeznaczone do tańca.
 Oklaski tak długo trwały, że hrabia miał czas dogonić króla.
 — Cóż tam, Saint-Agnan?
 — Bożku, Najjaśniejszy Panie — odpowiedział zbladły dworak — czy Wasza Królewska Mość zapomniałeś o „Owocach“?
 — Bynajmniej, ale rola ta usunięta.
 — Wcale nie, Najjaśniejszy Panie, nie wydano rozkazu i muzyka ją zachowała.
 — A! to okropność!... — mruknął król. — Ale cóż począć, kiedy niema hrabiego de Guiche? Trzeba będzie ją wykreślić.
 — Najjaśniejszy Panie, kwadrans milczenia zabije powodzenie baletu.
 — Ale hrabia...
 — Hrabia de Guiche jest tutaj.
 — Tutaj?... — powtórzył król, marszcząc brwi — tutaj? czy jesteś tego pewny?
 — Nawet ubrany do baletu, Najjaśniejszy Panie.
 Król uczuł, jak mu na twarz występuje rumieniec.
 — Zapewne się mylisz.
 — Bynajmniej, Najjaśniejszy Panie, racz tylko spojrzeć naprawo, a zobaczysz go.
 Król żywo zwrócił się w tę stronę i w rzeczy samej ujrzał na prawo błyszczącego wdziękami, pod kostjumem Vertumna, hrabiego de Guiche, czekającego, aby do niego przemówiono.
 Król otworzył usta i w milczeniu patrzył na hrabiego. Hrabia zbliżył się do niego pochylony i z uszanowaniem.
 — Najjaśniejszy Panie — rzekł — najnikczemniejszy z pod-