Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/36

—   36   —

 Tym razem — Jej Królewska wysokość zwróciła omdlewające oczy ku hrabiemu.
 — A!... to pan de Guiche, witam.
 I odwróciła się znowu. Hrabiemu już brakło cierpliwości.
 — Wasza Książęca Wysokość cudownie tańczyła — rzekł.
 — Czy tak?... — zapytała od niechcenia księżna.
 — Tak, rola to nadzwyczaj stosowna dla Waszej Wysokości.
 Księżna zwróciła się nagle i, spoglądając na hrabiego wypogodzonemi oczyma, zapytała:
 — Wytłumacz się pan.
 — Wasza wysokość przedstawiałaś boginię piękną, lekką, swobodną — odpowiedział hrabia.
 — Mówisz pan o roli Pomony?...
 — Mówię o bogini, którą Wasza Książęca Wysokość przedstawiasz.
 Księżna przez chwilę pozostała ze zwartemi ustami.
 — Ale ty, panie hrabio — rzekła nakoniec — nieszczególnym jesteś tancerzem.
 — O!... ja pani, jestem z tych, na których się nie zwraca uwagi, albo się o nich zapomina.
 Wymawiając te słowa z ciężkiem westchnieniem, ukłonił się i z mocno bijącem sercem, z głową rozpaloną i okiem niepewnem, oddalił się za krzaki płócienne.
 Księżna za całą odpowiedź lekko wzruszyła ramionami.
 Nadeszły panny Tonnay-Charente i Montalais.
 Obie na dany znak spiesznie się zbliżyły.
 — Czyście panny słyszały?... — zapytała księżna.
 — Co, Wasza Książęca Wysokość?...
 — To, co hrabia de Guiche powiedział?...
 — Nie.
 — Prawdę mówiąc, rzecz godna uwagi — ciągnęła dalej księżna z wyrazem ubolewania — jak dalece wygnanie zmieniło umysł hrabiego.
 I głośniej znowu, aby nieszczęśliwy nie stracił ani jednego wyrazu, dodała:
 — Najprzód źle tańczył, potem prawił same niedorzeczności.