Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/40

—   40   —

 — To pan de Guiche — szepnęła Montalais do ucha pannie Tonnay-Charente.
 — To pan de Bragelonne — szepnęła do ucha pannie de La Valliere.
 Dwaj młodzieńcy zbliżali się, rozmawiajc głośno.
 — Tutaj właśnie była przed chwilą — rzekł hrabia. — Gdybym ją tylko widział, mógłbym był sądzić, że to zjawisko, ale rozmawiałem z nią.
 — Zatem jesteś pewny...
 — Tak, a może ją przestraszyłem.
 — Jakto?...
 — Byłem prawie nieprzytomny z wiadomego ci powodu; mówiłem, nie rozumiała mnie i pewnie się przelękła.
 — O!... nie troszcz się, mój przyjacielu, — odpowiedział Bragelonne. — Ona jest dobra i usprawiedliwi cię: ma rozum, zrozumie cię.
 — Ale jeżeli zrozumiała... zanadto zrozumiała?...
 — Cóż z tego?...
 — A jak powie?...
 — Nie znasz Ludwiki, hrabio — odrzekł Raul. — Ona ma wszystkie cnoty, a żadnego błędu.
 Młodzieńcy przeszli, a gdy oddalili się, ich głos cichnął powoli.
 — Jakto La Valliere?... — ozwała się panna Tonnay-Charente — pan Bragelonne mówi po imieniu o tobie. Skądże to?...
 — Wychowaliśmy się razem, — odrzekła La Valliere — znamy się od dzieciństwa.
 — A zresztą, każdy wie, że pan de Bragelonne jest jej narzeczonym.
 — O!... ja wcale o tem nie wiedziałam, czy to prawda, moja droga?...
 — Tak — odpowiedziała Ludwika, rumieniąc się — pan de Bragelonne zaszczycił mnie żądaniem mojej ręki. Ale...
 — Jakież ale?...
 — Zdaje się, że król... nie chce pozwolić na ten związek.