Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/48

—   48   —

 — Wytłomacz się z tego okrucieństwa, czuła kobieto — rzekła Athena do La Valliere.
 — Wytłomaczę się jednym wyrazem: cnota. Czy i temu można zaprzeczyć?
 — Tylko nie kłam, Ludwiko — rzekła Aurora, biorąc ją za rękę.
 — Więc cóż wam mogę powiedzieć?
 — Co ci się tylko podoba. Ale napróżno będziesz się broniła, ja trwam przy mojem o tobie przekonaniu. Jesteś instynktowną i naiwną zalotnicą, a powiedziałam i powtarzam, to najniebezpieczniejsza ze wszystkich.
 — O! nie, nie, przez Boga, nie wierzcie temu.
 — Jakto, dwanaście lat oporu?
 — O! dwanaście, ale miałam wtedy pięć. Trudno, aby myśli dziecięcia zachowała dziewica.
 — Nie bierzmy więc dwunastu lat w rachubę, lecz ostatnie trzy. Od trzech lat byłaś stale i uparcie okrutną. Widziałaś jego palący i wiele mówiący wzrok...
 — A jednak tak jest, jak powiedziałam.
 — To niemożliwe.
 — Ależ, mój Boże!... dlaczego niemożliwe?
 — Bo mówisz o rzeczach, które nie są prawdopodobne.
 — Przypuśćmy...
 — I cóż?
 — Przypuśćmy zatem; przypuśćmy, że mi się zdawało, iż go kocham, a dziś widzę, że go nie kocham.
 — Jakto, ty go nie kochasz?
 — Ludwiko, Ludwiko — zawołała Montalais — ostrożnie, bo ci przypomnę, co mówiłaś przed chwilą. Raula tu niema, zatem daj mu spokój i miej przynajmniej litość nad nim; kiedy go nie kochasz, powiedz mu to, aby się nie łudził. Biedny chłopiec!
 I śmiać się zaczęła.
 — Panna de La Valliere niedawno żałowała hrabiego de Guiche — rzekła Athena — czy przypadkiem obojętność dla jednego, nie jest współczuciem, dla drugiego?...