Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/53

—   53   —

 — O!... poznam je, nie goniąc za niemi, ręczę ci za to.
 — A to jakim sposobem?...
 — Po głosie. Należą do dworu i ta, która mówiła o mnie, ma głos prześliczny.
 — O!.. Wasza Królewska Mość, pozwalasz się uwodzić pochlebstwu.
 — No, nikt nie powie, że ty używasz tego środka.
 — Przebacz, Najjaśniejszy Panie, ja jestem sobie prostaczek.
 — Dobrze, dobrze, pójdź, gdzie ci mówiłem.
 — A to szczęśliwe zdarzenie. Najjaśniejszy Panie, gdybym śmiał radzić Waszej Królewskiej Mości, radziłbym, ażeby za niemi pogonić.
 — Doprawdy?
 — A ta namiętność, z której zwierzyłeś mi się, Najjaśniejszy Panie, czy już zapomniana?...
 — A!... broń Boże!... Jakże chcesz, aby można zapomnieć oczy takiej, jak panny de La Valliere.
 — Ta ma głos tak miły.
 — Która?...
 — Ta, która kocha słońce.
 — Panie de Saint-Agnan!...
 — Przebacz, Najjaśniejszy Panie.
 — Nie gniewam się, iż przypuszczasz, że lubię przyjemny głos równie, jak piękne oczy. Znam cię, jesteś straszny gaduła: jutro przypłacę zaufanie, jakie mam do ciebie.
 — Jakto?...
 — Mówię, że jutro wszyscy będą wiedzieli, co myślę o tej biednej de La Valliere: ale ostrożnie, panie Saint-Agnan, tobie tylko powierzyłem moją tajemnicę i jeżeli ktokolwiek wspomni mi o niej, będę wiedział, skąd zdrada.
 — Nie lękaj się niczego, Najjaśniejszy panie.
 — Dobrze — pomyślał król, uśmiechając się sam do siebie — jutro wszyscy będą wiedzieli, że biegałem za La Valliere.
 — Wiesz, Saint-Agnan, — rzekł król, poufale opierając się na ramieniu pana de Saint Agnan i zwracając się na drogę,