Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/62

—   62   —

 — Przekonaj się, Tereso, czyś słusznie obwiniała króla; otóż dziś nową przypisują mu kochankę, dlaczegóż dzisiejsza ma być prawdziwszą od wczorajszej, a wczorajsza od dzisiejszej?...
 Synowi zaś mówiła, opowiadając wypadek pod dębem królewskim:
 — Czy miałeś powód być zazdrosnym, Filipie?... Oto powiadają, że król szaleje za tą małą La Valliere. Nie mówże nic o tem swojej żonie.
 Ostatnie te słowa niezwłoczny osiągnęły skutek. Książę uradowany i wypogodzony poszedł do swojej małżonki, a że jeszcze nie było północy, a uroczystość miała trwać do drugiej rano, podał jej rękę na przechadzkę.
 Postąpiwszy kilka kroków, zaraz stał się nieposłusznym matce.
 — Tylko nic nie mów królowej o tem, co mówią o królu — rzekł tajemniczo.
 — A cóż takiego mówią?... — zapytała księżna.
 — Że mojego brata opanowała nagle dziwna namiętność.
 — Dla kogo?...
 — Dla La Valliere.
 — Król ma dobry gust — rzekła księżna — ta La Valliere jest ładna.
 — Zdaje się, że żartujesz, moja droga.
 — Ja, a dlaczego?...
 — W każdym razie, namiętność ta przyniesie komuś szczęście, chociażby pannie de La Valliere.
 — Ale — odparła księżna — mówisz, jakbyś czytał w sercu mojej damy honorowej. Któż zaręczy, że odpowie ona wzajemnością dla namiętności królewskiej?
 — A któż zaręczy, że nie odpowie?...
 — Ona kocha wicehrabiego de Bragelonne.
 — Tak sądzisz?...
 — Jest jego narzeczoną.
 — Była.
 — Jakto?...